Yoyogi

Zoals ik vanmorgen al in de vorige blog gezet had, gingen we vandaag naar Yoyogi kouen, Yoyogi park dus. We vertrokken rond 3 uur omdat we hoopten dat het dan al wat afgekoeld zou zijn. Dat was nog niet het geval maar toen we eenmaal in de schaduw van de bomen in het park liepen maakte het ons niet veel meer uit. Tussen de honderden andere toeristen liepen wij daar met z'n drietjes dolgelukkig te zijn om in Japan te zijn. Bij de Meiji Jingu aangekomen, waar de Meiji keizer en keizerin vereerd worden, bleek er een bruiloft gaande te zijn. Het was voor mij erg speciaal om te zien, evenals voor vele andere toeristen, niet alleen buitenlandse toeristen. Gwynn echter, wist mij te vertellen dat bruiloften de orde van de dag zijn bij de Meiji Jingu. Bijna elke dag schijnt er wel een bruiloft te zijn.
Nadat we foto's hadden gemaakt tot de toeristen in onze anders zo mooie plaatjes ons echt begonnen te irriteren zijn we het terrein van de Meiji Jingu af gelopen om vervolgens naar het park zelf te gaan. Toen we het park betraden waren er al meteen een hele groep mannen aan het dansen op '50's muziek die mij deed denken aan Elvis en Johnny Cash. Het waren ook niet normale Japanse mannen, met hun haar naar achteren gekamd in grote vetkuiven en leren broeken deden ze denken aan de meest foute motorbende ooit. Maar ook wel de coolste.
Onder het genot van een bekertje kakegoori (correct me if i'm wrong), een soort schaafijs, keken we nog even naar de vreemde groep dansende mensen, (we merkten ook een groep meisjes op met grote rokken met petticoats eronder) en genoten van de algemene sfeer van gezelligheid die heerste in het park. Tegen het einde van onze ijsjes hadden we de verscheidene tatoeages van de dansende mensen opgemerkt en stelden vast dat het ongetwijfeld mensen waren die met de yakuza te maken hadden. De Japanse maffia die in Yoyogi stonden te dansen, ja dat was leuk.
Door het park lopend zagen we mensen die hun muzikale acts oefenden (dat kan natuurlijk niet in je appartementje), lopers, mensen die aan het picknicken waren of toeristen zoals wij ook wel een beetje waren.
Het is vervelend, maar we blijven toch buitenlanders. Hoe erg we ons ook kunnen irriteren aan die lompe Amerikanen die je doodleuk opzij duwen als jij je handen wilt reinigen bij de Jinja, of Russische meisjes die denken dat zij echt wel net zo leuk zijn wanneer ze dezelfde cosplay dragen als de Japanse meisjes, we blijven zelf ook maar zes weken hier. Het is naar, maar het is de werkelijkheid. We wonen hier nog niet.
Het heeft soms ook wel z'n voordelen. Zo zal je als opvallende Europeaan veel eerder een praatje aan kunnen knopen met mensen die nieuwsgierig zijn naar waar je vandaan komt dan bijvoorbeeld een Chinees of Koreaan. Of dan komt er in Yoyogi ineens een oud vrouwtje aan je arm voelen omdat ze je huid zo mooi wit vindt. Het zal vast wel vaak voorkomen dat er over ons geroddeld wordt in de trein, die gekke buitenlandse meiden. Natuurlijk hebben wij in het Nederlands ook nog wel eens wat aan te merken op de Japanners.
Na Yoyogi zijn we met de trein naar de wijk Shin-Ookubo gegaan, Lonneke had van een van de studenten van de taalschool gehoord dat daar goed Koreaans te eten was. We zijn echter bij de kaiten sushi uitgekomen, een soort lopende band voor je neus met de ene lekkere sushi na de andere. We hadden in het park al een bakje takoyaki op, iets van festivalvoer met inktvis erin. Het was lekker. Maar dat betekende wel dat we het in de kaiten sushi op vier bordjes elk hielden, waardoor we dus lekker sushi gegeten hebben voor 480 yen. We waren alweer heel gelukkig om in Japan te zijn.
Morgen is maandag, maar we hoeven niet naar de taalschool. Het is namelijk umi no hi, dag van de zee/strand. We hebben gevraagd aan de docenten wat deze vrije dag inhield, maar waar het op neerkwam was dat Japanners te weinig vrije dagen hadden en er in de zomer toch ook vuurwerk festivals georganiseerd moeten worden. Dus, morgen, de was doen, huiswerk maken en dan 's middags misschien nog iets leuks doen. Maar we weten nog niet wat. Ach ja, zo houden we de spanning er een beetje in he, hier in Tokio. Mata ne!