Japan, de schattige maatschappij

Zoals in de vorige blog gezegd, zijn we vandaag naar Shinjuku geweest. We waren erg verbaasd dat ook op een zaterdagochtend de trein naar Ikebukuro, ons overstap-station, minstens net zo druk, zo niet drukker was dan op een doordeweekse dag. In Shinjuku drong het al gauw tot ons door dat de niet geringe temperatuur van 31 graden in combinatie met de felle zon iets was om vermeden te worden. Nadat we even door de straatjes van het gedeelte van Shinjuku dat Kabukicho heet liepen, zijn we al gauw de Japanse H&M ingedoken voor de heerlijke airco die ons op de stoep al bereikte. Al snel daarna besloten we naar een groot winkelcentrum-complex te gaan genaamd Takishima Times Square. Hier zijn het het warenhuis Tokyu Hands in gegaan.
Wat echt heel erg leuk was om hier te zien waren alle gekke spulletjes. Want alles, en dan bedoel ik ook werkelijk alles, wat Japanners in handen krijgen, kunnen ze schattig maken. Je kunt met de spullen uit Japan elk klein element in je leven schattig maken. Of het een paraplu houder in de vorm van een strikje was of een Nijntje-knuffel-bruidspaar, het was allemaal reden genoeg voor ons om in koor uit te barsten in een vertederd "AAHWW". Of het nog niet genoeg was, waren de schattige roze varkentjes die overal op prijkten ook een bron van schattigheid, denk bijvoorbeeld aan een roze pannen set met op de handvatten de kleine roze beestjes.
Na een vruchteloze zoektocht naar mochi, een van rijst gemaakte lekkernij, in de food court van het warenhuis, hebben we genoegen genomen met wat heerlijke zoetje broodjes van de bakkerij. Na de lunch zijn we nog naar Ki no Kuniya gegaan, ook een onderdeel van Takashima Times Square. Dit is een enorme boekwinkel. Op de bovenste verdiepingen staan daar hele kasten vol buitenlandse boeken, meestal Engels en op de begane grond staan er oneindig veel manga en anime, daartussenin waren 5 verdiepingen met Japanse boeken en tijdschriften in alle soorten en maten. Op een van die verdiepingen heb ik ook een tijdschrift gekocht, om mijn Japans te oefenen uiteraard.
Nog twintig minuutjes buiten doorgebracht, naarstig op zoek naar een plek met airco waar we een lekker glas niet al te dure ijsthee zouden kunnen drinken. Helaas werd onze zoektocht door de drukte in Shinjuku bemoeilijkt en zijn we uiteindelijk toch nog bij Starbucks terecht gekomen, wat op zich niet erg was want het was erg lekker en we zaten weer op een goede plaats om mensen te kijken.
Wat vooral leuk was om te zien waren de meisjes, de meisjes met hakken, de hak te hoog, de schoen te klein. Vaak was het echt geen gezicht om ze te zien lopen, met gebogen benen voor hen uit en de tenen over de rand van de schoen. Toen we ons afvroegen waarom meisjes zich dat zich in godsnaam aan zouden doen kwam het antwoord al snel: om schattig gevonden te worden.
Na deze niet echt openbaring, zijn we weer Kabukicho in gegaan. Dit is namelijk het gedeelte van Shinjuku dat bekend staat als de red-light district. Veel op de Wallen in Amsterdam, of de Geleenstraat in Den Haag lijken doet het niet, maar het is wel erg vermakelijk. Waar het in dit gedeelte van de stad over het algemeen om gaat is namelijk niet prostitutie, maar de zogenaamde Host Clubs. Hier kies je je gezelschap voor de avond tegen betaling. Maar dit is niet waar de Host Clubs hun enorme winst uit halen. Het principe is namelijk dat een jongen of meisje dat daar komt door zijn of haar Host overladen wordt met complimenten. De Host probeert hem of haar zich goed te laten voelen. En dan overhalen om drank te kopen, heel veel drank en het liefst heel duur. In een documentaire heb ik een paar maanden geleden gezien dat veel van de meisjes die daar komen zelf ook Host zijn of zelfs prostituee. Maar we dwalen af.
Nadat we in deze buurt goed gelachen hebben om de extreme uiterlijke verschijningen van de hosts (zie afbeelding) zijn we toch maar weer richting Ekoda gegaan, de wijk waar onze appartementen gelegen zijn. Na een uurtje relaxen op onze kamers, in de airco, zijn we gaan eten. Dit keer een restaurantje op nog geen vijf minuten lopen afstand van de apparementjes. Het was de eerste keer dat ik in zo'n soort restaurant kwam. Het idee was dat je geld wierp in een automaat, je keuze uit een enorme rits knopjes maakte en het bonnetje met je keuze aan de serveerster gaf. Hier heb ik voor 460 yen heel erg lekker een kom rijst met vlees gegeten. En nu zit ik hier, een verslag te schrijven van mijn verblijf in Japan tot nu. Ik moet wel zeggen dat voor iedere dag dat ik hier ben ik er twee muggenbulten bij krijg, terwijl ik vorig jaar helemaal nergens last van had. Erg vreemd vind ik het en vervelend daarbij. Vanavond ga ik nog even de informatie van de Naganuma school doorlezen en morgen alvast wat studeren voor de eerste lessen. De invulling van onze eerste zondag in Japan hebben we nog niet besloten, maar het zal hoe dan ook, net als alle andere dagen, ontzettend leuk zijn. Groetjes uit Tokio!