Ikebukuro en Sunshine in de regen

In Japan is rond deze tijd van het jaar het regenseizoen nog in volle gang. Dat hebben we vandaag en vrijdag trouwens ook goed kunnen merken. Vanmorgen toen ik na mijn huiswerk gedaan te hebben met Gwynn Ekoda in ging op zoek naar die ene bakkerij die we die ene keer gezien hadden viel er nog geen regen uit de lucht, maar benauwd was het wel. Het valt de vergelijken met de vlindertuinen en tropische kassen die je in Blijdorp bijvoorbeeld hebt. De bakkerij hebben we niet meer gevonden maar wel de supermarkt, waar we naast onze lunch (onigiri en een pizzabroodje) ook Pocky hebben ingeslagen, een japans koekje. Ze lijken een beetje op van die zoute stokjes, maar dan dus een beetje zoet en met een redelijk zoet laagje van het een of het ander eroverheen. Wij hebben gekozen voor de aardbeien en chocolade varianten.
Tijdens de lunch samen ook tv gekeken op de kamer waar we een erg interessant programma keken hoe vrouwen op magische wijze hun droomuiterlijk verwerkelijkten. Of het nu van cup A naar cup H gaan door alleen de juiste spieren te trainen of dat het twee weken elke dag een lelijke huid scrubben tot een perfecte gloed op die ineens prachtige huid leidde, het was allemaal even ongelofelijk, letterlijk. En dus hebben we erg hard kunnen lachen, dinsdagavond is er een 2 uur durende special die we uiteraard ook weer gaan kijken.
's Middags zijn we naar de wijk Ikebukuro gegaan, oorspronkelijk op zoek naar Otome-road, een straat die gevuld zou zijn met manga-cafe's en butler-cafe's, niet te verwarren met de Host clubs van gisteren. In de butler-cafe's kun je 'gewoon' koffie gaan drinken, maar in plaats van normale obers en serveersters heb je hier butlers. Deze butlers bedienen je op je wenken en noemen je Goshujin-sama (my lord) of Ojou-sama (my lady, excuses voor de Engelse vertalingen, mijn Nederlands schiet tekort). Deze straat hebben we helaas dus niet kunnen vinden en vanwege de halve tyfoon die er opstak compleet met regen en wind waar onze paraplu's niet tegenop konden hebben we het snel opgegeven.
We zijn toen snel een groot warenhuis ingeschoten genaamd Sunshine City. Het doet zijn naam eer aan want dit warenhuis is werkelijk waar gigantisch, compleet met pretpark, jaja binnen, en dito fontein die het water soms naar de vijfde verdieping spuwde. Het pretpark hebben we niet van binnen gezien maar de fontein was echt heel spectaculair, met mooie lichten en veel verschillende vormpjes was het de beste fontein die ik ooit gezien heb.
Na uitgebreid rond te hebben gelopen en bij alle spulletjes te hebben geroepen "Ah wat leukkk!" kwamen we alle drie tot de conclusie dat ons leven bij lange na nog niet schattig genoeg is, we al deze spullen zouden kopen als we de loterij zouden winnen en dat zo'n warenhuis in Nederland ook zeker wel welkom zou zijn.
We hebben deze windowshop-sessie afgesloten met een van de beste dingen die we tot nu toe hebben gegeten: tempura. Voor 650 yen kregen we een bordje met verschillende tempura (bijv. garnaal, pompoen) rijst, miso, courgette en nog wat bakjes waarvan ik de inhoud niet kon plaatsen die desondanks ook erg lekker waren.
Eenmaal terug in onze Weekly Mansion in Ekoda hebben Gwynn en ik nog een tijdje op Youtube naar allemaal grappige filmpjes van Japanse boybands zoals Arashi, News en KAT-TUN gekeken. Nu ben ik dan wel aan het schrijven maar, morgen is de eerste lesdag, het is hier nu half 12 's avonds geweest en morgen moet ik op om half 4, want, dan speelt Nederland! En dat gaan we natuurlijk niet missen. Hoewel de kroegen hier dicht zijn om die tijd gaan we wel bij elkaar op de kamers zitten, want over 10 jaar kunnen we natuurlijk niet zeggen:"Ja, die wedstrijd heb ik niet gezien, want toen lag ik te slapen omdat ik in Japan was". Dat gaat dus niet gebeuren. Dus ik zeg:"MATA ASHITA" (tot morgen)