Yasukuni

Gisteravond zijn we met een groep van zes naar de Yasukuni Jinja geweest voor het lampionnen festival wat daar georganiseerd werd. Met twee meisjes en vier jongens op stap in Tokio geeft het volgende effect: de meisjes roepen al een half uur wat handig is om te doen, of waar we heen gaan, totdat de jongens die dat half uur de meisjes genegeerd hebben, tot dezelfde conclusie komen. Ja, het was wel leuk. De meisjes hebben het al snel opgegeven om een motie erdoor te krijgen en de jongens het onderling te laten uitvechten. Vreemde wezens. Hoe dan ook.
Na veel verwarring, drukte en hitte kwamen we er op Shinjuku station eindelijk achter hoe we met de metro naar Kundanshita moesten, de halte die we moesten hebben voor de Yasukuni Jinja. In de metro kwamen we al enige yukata's tegen (zomerkimono's) en natuurlijk was er een schooljongetje die z'n ogen uitkeek met zo'n grote groep buitenlanders voor z'n neus, doodeng natuurlijk.
Eenmaal bij Yasukuni Jinja aangekomen bleek het lampionnenfestival waar we voor gekomen waren, iets populairder dan gedacht. En ook iets groter. Wat zich voor onze ogen afspeelde was een heuse matsuri (een groot festival met heel veel eetkraampjes en versieringen, niet te vergelijken met iets wat we in Nederland hebben).
Ons langzaam voort bewegend door de mensenmassa en veel foto's nemend, genoten we van de prachtige yukata's die de Japanse meisjes droegen en de vreemde 'traditionele' outfits van de mannen achter de kraampjes (denk: handdoek om je hoofd knopen etc). Ook de etensgeuren die ons tegemoet kwamen, en het paviljoen waar zo'n 50 mensen in een rondje traditioneel Japanse dansjes deden waren momenten om aan terug te denken.
Bijna bij het heiligdom zelf aangekomen werd het steeds rustiger, het festival was duidelijk populairder dan Yasukuni zelf. Aangezien ik nog steeds met mijn camera aan mijn hand vastgelijmd foto's stond te maken voor het vaderland, maakte ik ook een foto van Lonneke bij de lampions, waarop twee Japanse meisjes in yukata naar ons toekwamen zodat we zelf met z'n tweetjes op de foto konden. Hierna ook nog een foto gemaakt van hun prachtige outfits gemaakt (dat is echt nog moeilijk om op foto te krijgen in zo'n mensenmassa normaal gesproken) en toen dag gezegd om het heiligdom in te gaan.
Nog even zitten gruwelen bij de museumwinkel op het terrein, waar, en ik maak geen grapje, onder meer kamikaze-poppetjes voor aan je mobiele telefoon te krijgen waren.
Daarna maar teruggegaan richting station om daar in de buurt uiteindelijk bij een Yoshinoya lekker te gaan eten. Ook lekker kimchi gegeten nog (koreaans). Omdat we met zo'n grote groep waren zaten Lonneke en ik alleen aan de bar. Tegenover ons zat een jongen die iets ouder was dan wij en een post-graduate was bij de Waseda universiteit (een hele prestigieuze universiteit heb ik me laten vertellen) die het erg interessant vond om met een paar Europeanen te kunnen praten. Hij ging namelijk vanaf oktober zelf ook voor een jaar naar Europa. In gebroken Engels (wat hij dus graag wilde oefenen) even gezellig gepraat en toen terug richting de mansion. Daar heb ik met moeite nog de film Howl's moving castle, die op tv was, afgekeken en toen mijn bedje in. En vandaaaag Harajuku, yaaay.