0H HAi ThaR

Over de titel: 0H HAi ThaR, begroeting, kan ook gebruikt worden in de kortere vorm 0H HAi! Heeft epische proporties aangenomen in juli 2010, toen een groep Japanologen in Tokio dit als vaste begroeting gebruikten.

Het is alweer even geleden dat ik wat geschreven heb dus ik dacht, laat ik maar weer eens fijn een stukje gaan bloggen Zaterdag zijn we dus met z'n vieren, Sabine, Gwynn, Lonneke en ik, naar Odaiba (eiland in de baai van Tokio) te gaan om daar bij de studio van Fuji TV een kijkje te nemen voor onze eindpresentatie aan de taalschool. We houden een presentatie over Japanse drama series, waar we allemaal erg gek op zijn.

's Morgens vroeg gingen we richting het station Shimbashi waar we op de monorail naar Odaiba overstapten. Het ritje naar Odaiba alleen al maakte onze dag helemaal geslaagd. De uitzichten vanuit de monorail waren erg indrukwekkend. Ik denk dat ik van het dagje Odaiba zo ongeveer net zo veel foto's heb als van de rest van Tokio, mede met dank aan de monorail dus.

De brug naar het eiland, heet Rainbow Bridge, en we hadden gelezen op wikitravel dat als je echt heel graag wil, je daar ook overheen kon lopen Tenminste, als drie kwartier in uitlaatgassen lopen jouw idee van een leuke vakantie is dan. Toen we zelf in het treintje langs de auto's raasden waren we ook wel blij dat we dat niet geprobeerd hebben.

Eenmaal aangekomen op Odaiba, bleek Fuji TV een grote toeristenattractie te zijn. Stervensdruk dus en met zoveel merchandise te koop als je maar kunt bedenken. De ruimte waar een tentoonstelling zou zijn over de dramaseries die door Fuji worden gemaakt hebben we als enige denk ik niet gevonden. Dat was een beetje jammer, want dat was wel de aanleiding voor ons dagtripje. Uiteindelijk helemaal gek geworden van de schreeuwende stemmen van mensen die de menigte de weg wezen en presentatoren die op een groot podium luidkeels een hele drukke variety show stonden te reproduceren. En als ik zeg heel druk, dan bedoel ik ook echt heel druk. Dat beeld van Japan als rustig en beschaafd land is iets wat op tv absoluut niet overkomt. Het lijkt vaak of alle drukte en gekheid er op tv uit gegooid wordt. Wat niet betekent dat het af doet aan de aantrekkingskracht van Japan. Ik vind het zelf juist leuk dat het zo'n veelzijdig land is.

We zijn toen in Aqua City (het Odaiba equivalent van Sunshine City in Ikebukuro) even gaan lunchen en toen hebben wij ons naar het strand begeven om daar even met onze poezelige voetjes in de baai van Tokio te staan. De Stille Oceaan dus. Er is fotomateriaal van, ik heb bewijs, echt waar!!!

Er werd hier een speciaal evenement georganiseerd door Redbull met waterskiënde en windsurfende mensen. Jammer genoeg stond er niet veel wind dus het windsurfen faalde behoorlijk hard. We hebben hier ongeveer een uurtje in de schaduw gezeten en toen hebben we besloten dat het hoog tijd was voor een ijsje en een ritje in het belachelijk grote reuzenrad. Het ijsje was niet zo moeilijk, het reuzenrad gaf wat meer problemen. Het was een aardig eindje lopen en toen we daar eenmaal waren bleek het voor een rondje van twintig minuten 750 yen te kosten, ongeveer zeven euro dus. Daar hadden we niet zo'n zin in, omdat we ook niet dachten dat er airco in de plastic hokjes zou zijn. Derhalve zijn we dus maar een arcade hall binnen gegaan waar Lonneke en Sabine nog een rondje Taiko hebben geprobeerd. Taiko dat zijn normaal typisch Japanse trommels, maar in dit geval ging het om een spelletje waarbij het de bedoeling is op het ritme van het liedje dat je kiest te slaan op de trommels. Jammer genoeg stond er naast Sabine en Lonneke een jongen die het voor z'n beroep had kunnen doen dus dat was een beetje demotiverend.

Het liedje dat ze speelden is dan wel weer heel erg leuk, vind ik ten minste. Even goed om te weten: de l en de r zijn dezelfde klank in het Japans. Dat wil dus zeggen dat rol, lor en lol drie keer hetzelfde woord zijn voor een Japanner die Nederlands wil leren.

Enjoy!:

Nadat we hierna nog in een ander winkelcentrum genaamd Venus Fort hebben rondgehobbeld (wat vanbinnen een soort Grieks stadje moest voorstellen inclusief een plafond dat de buitenlucht a la Harry Potter weergaf) zijn we teruggegaan naar Shimbashi. Daar nog even tempura gegeten en bijgekomen van de lange dag tot dat punt. Toen richting Asakusa om het grootste vuurwerkfestival van Japan bij te wonen, de Sumidagawa Hanabi Taikai (Sumida rivier, vuurwerkfestival).

Als Japanners je vertellen dat de ochtend en avondspits de ergste hel zijn die je ooit gaat meemaken in een Japanse trein, dan zijn ze nog niet naar Sumidagawa geweest. Toen we al als sardientjes op elkaar stonden en ons al praktisch nergens meer aan konden of hoefden vast te houden, moesten we nog drie stations langs waar niemand uit wilde stappen, maar wel veel mensen instapten.

We hebben van verschillende Japanners excuses aangeboden gekregen voor de drukte en toen waren we er dan eindelijk. Het was nog even zoeken naar een goed plekje om het vuurwerk te bekijken; je staat namelijk niet aan de rivier zelf maar in een straat die er parallel aan loopt. Dit zorgde ook voor verwarring bij andere toeristen die in hun wanhoop maar aan ons gingen vragen waar het nou was. Toen het eenmaal begon was het wel zeker de moeite waard. Het vuurwerk was erg mooi en groot en er werd van alles en nog wat door elkaar heen afgestoken. Het was heel bizar om het zo warm te hebben en naar vuurwerk te staan kijken. Zelfs als je zomers in Scheveningen vuurwerk gaat kijken is het toch ook al vaak redelijk afgekoeld en is een jasje niet overbodig. Hele speciale ervaring dus.

Voor de Japanse toeschouwers leek het allemaal niet zo heel bijzonder. Er waren wel heel veel mensen in hele mooie yukata gekleed maar men leek er meer te zijn voor het festival en het mensen kijken dan het vuurwerk zelf. Er waren dus ook twee plaatsen waar vuurwerk werd afgestoken en de andere plek begon een half uurtje eerder. Er waren ook twee aardige Japanse jongens en een Japanse mevrouw achter ons die ons de uitzending daarvan op hun telefoon lieten zien (ja, je kunt hier dus al jaren tv kijken op je telefoon, komen wij met ons internet) maar zelf niet echt interesse leken te hebben om te kijken.

We zijn iets eerder weggegaan van het vuurwerk (het duurde anderhalf uur) om de drukte te vermijden en ook gewoon vanwege algehele doodheid.

Op zondag zijn we naar Ginza gegaan, de duurste wijk van Tokio (en aangezien Tokio een van de duurste steden ter wereld is, dan ook duurste wijk van de wereld???!!!). We hebben hier gezellig gewindowshopt als echte Nederlanders. We zijn nog wel een paar winkels binnen geweest. Namelijk een warenhuis omdat Gwynn meende dat ze daar vorig jaar met haar moeder mochi was gaan eten. Een soort zoet, klef, rijst cakeje is dat. Helaas was het kraampje in de betreffende food court verdwenen en waren we gedwongen weer de straat op te gaan. Die was helemaal afgezet en midden op de straat stonden ijssculpturen. Hartje zomer in Tokio betekent ongeveer 35 graden en natuurlijk zet je dan ijssculpturen in de volle zon neer. Doe ik thuis ook altijd.

Onze volgende bestemming: de Abercrombie & Fitch. Waarom: al sla je me dood. Sabine was er in januari al eens geweest en had ons al allemaal verhalen verteld over hoe fout het was. Helemaal donker met geparfumeerde lucht en foute Engels sprekende medewerkers (gerecruteerd bij modellenbureaus) waarvan enkelen erg schaars gekleed. Toen we binnenliepen werden we al begroet met een erg Amerikaanse “Hey welcome, check it out!” toen we daarna ook nog gevraagd werden of we met een halfnaakt model op de foto wilden besloten Gwynn en ik dat het voor ons niet zo nodig hoefde en we hebben ons gauw naar buiten begeven. Een enigszins moeilijk te vinden lunch bij de MOS burger (het is echt hel om een betaalbare lunch te vinden in Ginza) en daarna nog een bezoekje aan de H&M sloot ons bezoek aan Ginza af.

Doordeweeks hebben we niet veel bijzonders gedaan behalve dan dat op woensdag we met de groep naar het Japan-Nederland instituut zijn geweest om daar een bijzonder deprimerende lezing te krijgen over onze beroepsperspectieven in Japan zelf. Hoe dan ook, we gaan ons best doen om te zorgen dat het bij ons uiteindelijk allemaal toch nog gaat lukken. Want ik moet gewoon in Japan hebben gewoond voor een langere tijd dan dit.

Na die ellende zijn Gwynn, Sabine en ik naar de bioscoop was geweest. Woensdagavonden zijn in alle Japanse bioscopen ladiesnight, wat hier gewoon betekent dat dames tegen een gereduceerd tarief naar de film mogen. We zijn naar een film genaamd Chonmage Purin geweest. Dat gaat over een samurai die op een of andere manier (dat weet je aan het begin van de film nog niet) in de moderne tijd terecht komt en een talent voor bakken blijkt te hebben. Hoewel het echt als een of andere feverdream klinkt was de film echt heel erg leuk en ik zou hem ook zeker aan iedereen kunnen aanraden. We waren aan het begin van de film bezorgd of een hele film in het Japans zonder ondertiteling kijken niet veel te hoog gegrepen zou zijn, maar uiteindelijk was het behoorlijk goed te volgen. Er waren alleen kleine stukjes als er erg veel en snel gepraat werd waar we moeite mee hadden. Hij krijgt van mij een 5/5 want hij was gewoon awesome.

De planning voor dit weekend: vanmiddag een kengaku (leerzaam uitje) naar het hoofdkantoor van de Muji, waarvan we vorige week in een winkel zijn geweest. Daarna gaan we een enquête houden in Sunshine City om te informeren naar de mening van Japanners over respectievelijk Japanse en Amerikaanse dramaseries.

Voor morgen, zaterdag dus, staat een dagje Yokohama gepland. Een stad vlakbij Tokio dat aan de zee ligt en waar veel dramaseries zijn opgenomen. Van mensen die er al geweest zijn heb ik gehoord dat het over het algemeen een leuke stad is om een dagje in door te brengen.

Volgende week is alweer onze laatste week aan de Naganuma school, het is zo ontzettend snel gegaan. Als ik bedenk dat ik nog iets minder dan twee weken te gaan heb lijkt dat zo vreselijk kort terwijl ik hier vorig jaar maar twee weken in totaal was. Erg bizar.

Edit: Ok ik had het hele verhaal hierboven dus al getypt maar nog geen kans gehad om het online te zetten en inmiddels is de enquête en de dag Yokohama al geweest. Dus de blog wordt nog even een stukje langer, sorry guys!

Het uitje naar de Muji was op zich wel leerzaam. De reden dat Muji nog niet in Nederland zit: “De mensen zijn daar zo groot, daar kunnen we onze kleding niet verkopen” Dat vind ik een beetje een non-argument (zoals Sabine het eerder al zo mooi stelde) want er zijn wel al Muji winkels in Engeland, Duitsland, Frankrijk en zelfs Noorwegen geloof ik. Maargoed, Muji is wel cool, ik hoop dat ze er niet al te lang over doen om te bedenken dat ze de kleding ook weg kunnen laten of grotere maten voor Europa kunnen maken.

Na dit leerzame middagje op het hoofdkantoor van de Muji zijn Sabine, Gwynn, Lonneke en ik dus Ikebukuro ingegaan met de leraren, die ook maar meteen besloten dat we vier jongens mee moesten hebben om ons te beschermen tegen enge Japanse mannen. Het was erg lief bedoeld maar was absoluut niet nodig geweest. Na twee uur hadden we dan eindelijk twintig enquêtes bij elkaar en hebben we het voor gezien gehouden.

Deze zaterdag zijn we dus naar Yokohama geweest. Yokohama is met 3.6 miljoen bewoners na Tokio de grootste stad van Japan. Al met al was het verschil in de sfeer in Yokohama vergeleken met Tokio echt dat van dag en nacht. Yokohama had een veel minder drukke sfeer. Dat wil niet zeggen dat ik het beter of slechter vind dan Tokio. Tokio leeft heel erg, het is een stad die altijd in beweging is, waar van alles gebeurt. Yokohama is een veel rustigere plek, wat minder het centrum van alle drukte. Ik weet niet of het ook zo is, maar ik kreeg het idee dat Yokohama voor een groter gedeelte uit woonwijken bestaat dan Tokio.

Hoe dan ook. Yokohama is leuk. We kwamen daar rond het middaguur en zijn meteen Chinatown in gegaan. De Chinatown in Yokohama is de grootste van Japan en volgens Wikipedia ook een van de grootste ter wereld. Het is in ieder geval een erg leuk stukje stad om doorheen te lopen. Overal probeerden mensen achter kraampjes geroosterde(?) kastanjes te verkopen en dat was verreweg het normaalste eten wat je er kon krijgen, afgezien van de prijs. Haaienvinnensoep met bijpassende haai in etalages en torens van kreeften zijn maar twee van de vele voorbeelden. Uiteindelijk hebben wij geluncht met panda manjuu. Manjuu zijn een soort gestoomde broodjes, te vergelijken met bapao. Ze vullen ze met van alles, maar wij besloten voor de veilige (EN SCHATTIGE) chocolade versie te gaan. Ze zagen er uit als panda's, niet dat jullie meteen denken dat ik zo stoer ben dat ik echt wel even een stukje pandavlees verorber. Dat ben ik niet. Niet dat dat ook mogelijk is, die dingen zijn praktisch uitgestorven geloof ik.

Hierna zijn we naar de haven van Yokohama gelopen waar we Heel Veel Foto's hebben gemaakt. Van boten. En Bruggen (het waren Hele Grote Bruggen).

Rustig aan begaven wij ons richting iets dat werd aangegeven als de Red Brick Warehouse. Wat we daar zagen was gewoon onmenselijk wreed. Hele zwembaden stonden er uitgesteld. De inhoud: heel veel kleine kindjes met ouders. Daar konden we ons natuurlijk niet bij voegen. Nog even genoten van de airco en gekke spulletjes in de souvenirwinkeltjes en toen onderweg naar ons volgende doel, namelijk het reuzenrad van Yokohama. Wat echt een episch reuzenrad is dus. Het staat aan zee aan de ene kant en de stad aan de andere kant. Het was echt een ontzettend gaaf uitzicht. Maar voordat we daar aan kwamen zijn we nog even een winkelcentrum in geweest, waar ik een parasol heb gekocht omdat een zonnesteek niet ver uit zicht leek te zijn. Dat is hier trouwens heel normaal. Om met een parasol en lange mouwen te lopen, om je huid mooi wit te houden.

Maargoed, het reuzenrad dus. Episch.

Daarna besloten we dat het toch wel weer tijd was om op Tokio af te gaan. We zijn teruggegaan naar Ikebukuro om daar pizza te eten en daar stonden we voor een dilemma. Ze hadden namelijk twee maten pizza's. De ene 22 centimeter en de andere 32. Als ik in Nederland een pizza bestel van 32 cm doorsnee, is dat geheid te veel. Dus besloten we die van 22 cm doorsnee te bestellen. Wat best een lekker voorgerechtje was.

In Ekoda dus nog een sundae gaan eten in dat ene cafe met die leuke ober (die ons ondertussen ook al kent als de meisjes die zo van melon soda houden, omdat we dat in Nederland niet hebben).

Om 10 uur 's avonds was er nog een programma op tv waarbij Matsujun (een van Japan's bekendste idolen) Angelina Jolie ging interviewen. Hij probeerde het nog even in het Engels, wat echt hilarisch was, tot hij gewoon overging op Japans. Hij vond Angelina heel mooi dus dat werd ook even vertaald en toen zei Angelina dat ze Matsujun ook mooi vindt. Dat was wel schattig. Pas maar op, Brad!

Toen nog omdat Gwynn het verkeerd gelezen had in een tijdschrift tot laat opgebleven omdat volgens haar Kame (Kamenashi Kazuya, de K(en nu ook A) van KAT-TUN) in een sportprogramma te gast zou zijn (hij is gek op honkbal). Dat was dus niet zo, dus eindelijk, om 1 uur mijn bedje in gedoken. Het was echt een hele lange dag.

Vandaag hebben we even de enquêtes verwerkt en de opzet gemaakt voor de presentatie. Verder houden we even een rustig dagje omdat het vrijdag en zaterdag ook al zo druk was.

Morgen gaan we na de lessen alles in het Japans uitschrijven. Dinsdag gaan we 's avonds in Takadanobaba eten. Dat is een van de haltes onderweg naar school en we die naam heeft bij ons echt extreem epische entertainment waarde gekregen. Dus moeten we er wel een keer uitstappen hadden we maar besloten. Verder ligt het schema nog behoorlijk open voor de rest van de week.

Hoe dan ook, ik hoop dat ik met deze enigszins belachelijk lange blog mijn week radiostilte weer heb goedgemaakt. Warme knuffels uit Tokio van een Linda die geen gevoel meer in haar handen heeft van het typen.